Hiszpańscy odkrywcy po Kolumbie
Pojawiły się kolejne hiszpańskie ekspedycje. Juan Ponce de León zbadał wybrzeża Florydy w 1513 roku. Vasco Núñez de Balboa przekroczył Przesmyk Panamski i odkrył Ocean Spokojny w tym samym roku.
Wyprawa Ferdynanda Magellana (w trakcie której stłumił bunt, a później został zabity) w latach 1519-1522 opłynęła czubek Ameryki Południowej, przez Pacyfik do Filipin, przez Ocean Indyjski i z powrotem do Europy wokół południowego krańca Afryki.
Dwie wyprawy doprowadziły bezpośrednio do tego, że Hiszpania stała się najbogatszym i najpotężniejszym państwem szesnastowiecznej Europy. Pierwszą z nich kierował Hernán Cortés, który w 1519 roku poprowadził małą armię Hiszpanów i rdzennych Amerykanów przeciwko Imperium Azteków w Meksyku. Kończąc podbój w 1521 roku, Cortés przejął kontrolę nad bajecznymi kopalniami złota i srebra Azteków.
Dziesięć lat później ekspedycja pod dowództwem Francisco Pizarro pokonała imperium Inków w Peru, zapewniając Hiszpanom wielkie inkaskie kopalnie srebra w Potosí.
W latach 1535 i 1536 Pedro de Mendoza dotarł aż do dzisiejszego Buenos Aires w Argentynie, gdzie założył kolonię. W tym samym czasie Cabeza de Vaca zbadał północny południowy zachód Ameryki, dodając ten region do hiszpańskiego imperium Nowego Świata.
Kilka lat później (1539-1542) Francisco Vásquez de Coronado odkrył Wielki Kanion i przemierzył znaczną część południowego zachodu w poszukiwaniu złota i legendarnych Siedmiu Miast Cíbola. Mniej więcej w tym samym czasie Hernando de Soto zbadał południowo-wschodnią część Ameryki Północnej od Florydy do rzeki Missisipi. Do 1650 roku imperium Hiszpanii było kompletne, a floty statków przewoziły łupy do Hiszpanii.
